Współbrzmienia

>>>Program na sezon 2018/2019

Nowy cykl muzyczny w Salonie romantycznym, podczas którego wykonywane są utwory artystów tworzących w XX i XXI wieku. Odbiór współczesnych dźwięków, rozbrzmiewających między barokowymi stropami, obiektami z czasów romantyzmu i wirtualnymi śladami Mickiewicza, jest niecodziennym doświadczeniem. Przekonujemy się, jak historyczne wnętrza Kamienicy Pod Złotym Słońcem, w której mieści się Muzeum, współbrzmią z kompozycjami napisanymi kilka lat bądź dekad temu.

bilety na wszystkie koncerty dostępne online oraz w kasach muzeum
liczba biletów ograniczona, miejsca nienumerowane

minione

maj 2018

niedziela, 27 maja 2018, godz. 18.00
Julia Karpeta – viola da gamba
Krzysztof Karpeta – wiolonczela
bilety
normalny: 25 zł
ulgowy: 15 zł
>>więcej informacji

Program:

Rudolph Dolmetsch – Caprice
Paolo Pandolfo – A Solo (Tombeau)
Alfredo Piatti – Kaprys nr 1 op. 25
Siegfried Barchet – Boulevard de Garavan
Siegfried Barchet – Dans les Jardins de Colombières
Susanne Paul – Just doodling
Mats Lidström – Heroine’s call from ‘Portraits’
Peteris Vasks – Pianissimo
Przemysław Michalak – Sette corde del mondo, premiera utworu na violę da gamba

czas trwania: 40’

Pod koniec maja zapraszamy na ostatni w tym sezonie koncert z cyklu Współbrzmienia w Salonie romantycznym Muzeum Pana Tadeusza.

Cykl Współbrzmienia, który zainaugurowaliśmy w listopadzie ubiegłego roku, zamkniemy w sezonie 2017/2018 recitalem gambistki – Julii Karpety. Chociaż viola da gamba powszechnie kojarzy się z instrumentem renesansowym lub barokowym, wciąż komponuje się na nią nowe utwory. Podczas majowego koncertu usłyszymy dzieła napisane specjalnie na gambę w XX i XXI wieku. Najświeższa z kompozycji, autorstwa Przemysława Michalaka, ukończona została w bieżącym roku, a w Muzeum Pana Tadeusza odbędzie się jej premierowe wykonanie. Dźwięki violi da gamby będą korespondować z brzmieniem wiolonczeli. Część utworów zagra bowiem wiolonczelista – Krzysztof Karpeta.

Artystka:

Julia Karpeta – gambistka. Warsztat doskonaliła u Petra Wagnera, Brenta Wissicka, Rainera Zipperlinga oraz Marka Caudle’a, a także na kursach mistrzowskich. Jako solistka i kameralistka występuje w kraju i za granicą (Niemcy, Włochy, Chorwacja, Litwa, Czechy, Hiszpania, Finlandia). Brała udział w licznych festiwalach muzyki dawnej, takich jak: Wratislavia Cantans, Settembre in Musica, Misteria Paschalia, BRQ Vantaa Festival, Santander Festival, Pieśń Naszych Korzeni oraz Festiwal Bachowski w Świdnicy. Zaprezentowała się również na płytach CD, m.in. Musica Gratulatoria z zespołem Ars Cantus, Martino Mielczewski, Bartholomeus Pękiel z Wrocław Baroque Ensemble oraz – dla telewizji Mezzo – brała udział w nagraniach z Arte dei Suonatori i Le Poème Harmonique. W 2011 roku została laureatką programu MKiDN Młoda Polska. Współtworzy trio Overtone specjalizujące się w wykonawstwie muzyki XVII i XVIII w., ponadto wraz z mężem Krzysztofem Karpetą tworzy duet gambowy Fernabucco, który w 2012 roku zajął II miejsce na Międzynarodowym Konkursie Muzyki Dawnej w Żorach. Artystka oprócz violi basowej gra również na jej sopranowej odmianie oraz na violone.

Krzysztof Karpeta – wiolonczelista. Urodzony w rodzinie o muzycznych tradycjach. W 2011 roku ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Łodzi w klasie prof. Stanisława Firleja. W latach 2009–2012 kształcił się również w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Mannheim pod okiem prof. Michaela Flaksmana oraz prof. Jeleny Očić. Jest założycielem i członkiem zespołu Polish Cello Quartet. W 2008 roku wraz z wybitnym polskim pianistą młodego pokolenia, Michałem Rotem, stworzył zespół Reger Duo. Zarówno Polish Cello Quartet jak i Reger Duo w ostatnich latach bardzo prężnie działają na terenie kraju oraz za granicą, rozpowszechniając mało znane dzieła kameralne różnych kompozytorów. Jest koncertmistrzem grupy wiolonczel Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku. W latach 2010–2012 był koncertmistrzem w orkiestrze Mannheimer Philharmoniker. Był również członkiem m.in. Landesjugendorchester Rheinland-Pfalz oraz Philharmonie der Nationen. Jako solista występuje z orkiestrami w Polsce i za granicą. Krzysztof Karpeta działa aktywnie również w dziedzinie muzyki dawnej. Wspólnie z żoną tworzy duet gambowy Fernabucco, który regularnie współpracuje z wybitnymi artystami z całej Europy. Od 2014 roku wspólnie z zespołem Polish Cello Quartet co roku organizuje Międzynarodową Akademię Wiolonczelową w Nysie. MAW skupia wokół siebie wybitnych profesorów zza granicy i liczne grono młodych kursantów-wiolonczelistów, aktywnie promując przy tym twórczość kameralną napisaną na zespoły wiolonczelowe. W 2014 roku otrzymał wyróżnienie za wybitne osiągnięcia w dziedzinie sztuki – Stypendium im. J. Grotowskiego – przyznawane w ramach Wrocławskiego Programu Stypendialnego. Jest wykładowcą Akademii Muzycznej we Wrocławiu, gdzie w 2017 roku uzyskał tytuł doktora.

kwiecień 2018

niedziela, 22 kwietnia 2018, godz. 17.00
Christine Pryn – skrzypce
bilety
normalny: 35 zł
ulgowy: 20 zł
>>więcej informacji o koncercie

Program:

Pierre Boulez – Anthèmes
Rafał Augustyn – Long Island Rail Road (wykonanie z udziałem kompozytora)
Bent Sørensen – The Lady of Shalott
Lera Auerbach – par.ti.ta

czas trwania: 50’

Christine Pryn, ceniona zwłaszcza za doskonałość brzmienia i mistrzowskie muzyczne interpretacje, zagra kompozycje Pierre’a Bouleza, Benta Sørensena, Lery Auerbach i Rafała Augustyna, który nie tylko pojawi się na koncercie, lecz także weźmie udział w wykonaniu swojego dzieła Long Island Rail Road.

Tytuł kompozycji Anthèmes Pierre’a Bouleza stanowi połączenie dwóch określeń: francuskiego thèmes (‘tematy’) oraz angielskiego anthem (‘hymn’, ‘pieśń’). Tworząc Anthèmes, Boulez inspirował się nabożeństwami, w których uczestniczył jako dziecko w okresie Wielkiego Postu. W ich trakcie wykonywane były fragmenty starotestamentowych Trenów Jeremiasza. Boulez nie odniósł się do ich treści, lecz do struktury, opartej na akrostychu – następujące po sobie wiersze lamentacji rozpoczynają się kolejnymi literami alfabetu hebrajskiego. Dzieło nawiązuje do akrostycznej budowy trenów poprzez połączenie długich i statycznych tonów (mających oznaczać kolejne litery alfabetu) z dynamicznymi partiami intensywnie artykułowanych dźwięków (sugerujących poszczególne wersy lamentacji).

Long Island Rail Road Rafała Augustyna to kompozycja, której właściwy tytuł brzmi LONG ISLAND RAIL ROAD (eastbound) From Pennsylvania Station, N.Y.C. to Port Jefferson, Suffolk, L.I. Change at Huntingon or From Nathan Milstein to Paul Zukofsky For Solo Violin For LASROM TYCHY (na skrzypce i przedmioty towarzyszące). Barokowa nazwa nawiązuje do trasy, którą kompozytor pokonywał koleją podczas swojej wizyty w Nowym Jorku na przełomie lat 70 i 80. W utworze można wyróżnić dwie zróżnicowane części, które mają bezpośredni związek z tymi przejazdami. Podróż z Nowego Jorku do Port Jefferson wymagała bowiem przesiadki w Huntington. Wagony, w których pokonywano pierwszy etap trasy, były nowoczesne. Natomiast na odcinku Huntington-Port Jefferson siedziało się w staroświeckich wagonach, które drżały i wydobywały fascynujące dźwięki. Kolejne stacje oraz widoki, które zapamiętał Augustyn, sugerowane są jednak nie tylko w warstwie muzycznej Long Island Rail Road. Są także „zapowiadane” jako napisy wyświetlane na ekranie, ustawionym w miejscu wykonywania dzieła. Oprócz nawiązania do trasy przejazdu, w tytule kompozycji znajdują się również trzy dedykacje dla skrzypków: Nathana Milsteina, Paula Zukofsky’ego oraz Romana Lasockiego. Ostatni z nich kryje się w określeniu LASROM TYCHY, które – jak mówi Augustyn – jest „żartobliwym adresem telegraficznym” Lasockiego. Dzieło powstało w 1984 roku, w którym także po raz pierwszy zostało wykonane na Wrocławskim Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej, czyli na dzisiejszym festiwalu Musica Polonica Nova.

Utwór The Lady of Shalott Benta Sørensena nie powstałby, gdyby w lutym 1987 roku kompozytor nie zachwycił się obrazem, namalowanym przez wiktoriańskiego malarza Johna Williama Waterhouse’a. Sørensen zobaczył to dzieło w Tate Gallery w Londynie. Obraz przedstawia samotną, piękną dziewczynę na łodzi bez wioseł, otoczonej dziką roślinnością. Waterhouse inspirował się z kolei poematem Pani z Shalott Alfreda Tennysona z 1842 roku. Bohaterką tekstu jest dziewczyna z Shalott, na którą rzucono klątwę: nie tylko dzień w dzień musi tkać zaczarowaną sieć, lecz także na otaczający ją świat może spoglądać jedynie poprzez odbicia w lustrze. Młoda kobieta wyjrzała jednak przez okno, kiedy obok jej zamku przejeżdżał Lancelot, w którym się zakochała. Działając w zamroczeniu, opuściła więc swój zamek i znalazła łódź, którą popłynęła w stronę Camelotu. Niestety nigdy nie dotarła do celu, ponieważ po drodze umarła. Jak powiedział Sørensen, jego kompozycja – niczym rzeka przedstawiona na obrazie Waterhouse’a – wije się wokół tematów przedstawionych przez malarza i opisanych przez Tennysona.

Par.ti.ta amerykańskiej kompozytorki o rosyjskim pochodzeniu, Lery Auerbach, składa się z dziesięciu części, z których każda trwa około dwóch minut. Ich nazwy brzmią następująco: I Prelude. Adagio, II Moderato, III Andantino scherzando, IV Serioso, V Adagio, VI Vivo scuro, VII Adagio tragico, VIII Grave, IX Allegro ossessivo, X Postlude: Adagio. Ukończone w 2007 roku dzieło Auerbach nawiązuje do barokowej formy partity, cyklicznego utworu instrumentalnego o charakterze wariacyjnym.

Artystka:

Christine Pryn – duńska skrzypaczka. Naukę gry zaczęła w wieku 9 lat. Rok później po raz pierwszy wystąpiła w Duńskim Radio. W 1992 r. zaczęła naukę w Duńskiej Królewskiej Akademii Muzycznej. Edukację kontynuowała w Akademii Muzycznej im. Carla Nielsena i w Folkwang-Hochschule w Essen u prof. Adolphe’a Mandeu (ucznia Carla Flescha). Uczestniczyła w lekcjach mistrzowskich u Christiana Tetzlaffa, Leona Spierera, Cho-Liang Lina, Paavo Pohjoli i Rainera Kussmaula. Christine Pryn interesuje się zwłaszcza muzyką XX-wieczną i najnowszą. Występowała jako solistka z wieloma orkiestrami, m.in. Orkiestrą Filharmonii Kopenhaskiej, Irlandzką Narodową Orkiestrą Symfoniczną, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. Występowała na wielu prestiżowych festiwalach oraz w wielu znanych salach koncertowych, takich jak Carnegie Hall w Nowym Jorku, Warszawska Jesień, Tivoli Concert Hall, Festiwal im. K. Szymanowskiego w willi kompozytora w Zakopanem czy festiwal Edwarda Griega „Troldhaugen Concerts” w Bergen. Jej kwartet Ensemble Nordlys reprezentował Danię na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Unii Europejskiej w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Zrealizowane przez Christine Pryn nagranie Mitów Szymanowskiego zostało wyróżnione przez „American Record Guide”. W 1999 r. wygrała Swedish Young Soloists’ Competition; otrzymała również inne prestiżowe nagrody, w tym Nagrodę Duńskiej Krytyki Muzycznej. W 2010 r. Christine Pryn zainaugurowała festiwal Rudersdal Sommerkoncerter, do dziś pełni funkcję jego dyrektora artystycznego.

partner: Duński Instytut Kultury, Duńskie Ministerstwo Kultury oraz Agencja ds. Kultury i Pałaców

MINIONE KONCERTy

marzec 2018

niedziela, 4 marca 2018, godz. 18.00
Pianohooligan
Piotr Orzechowski – fortepian / kompozycje

Program:

24 Preludes & Improvisations

Preludes & Improvisations to trzeci projekt solowy pianisty i kompozytora Piotra Orzechowskiego, który po rewolucyjnym krążku pt. Experiment: Penderecki (2012), będącym próbą znalezienia rdzenia stylu tego wybitnego polskiego kompozytora, a także drugim, ponadgatunkowym, eksplorującym muzykę ludową albumie pt. 15 Studies for the Oberek (2014), powraca z nową propozycją wielowymiarowego dzieła, na które składa się cykl 24 preludiów i odpowiadających im improwizacji. Swoją formą nawiązując do 24 preludiów i fug Jana Sebastiana Bacha, Orzechowski omawia najważniejsze dla muzyki pojęcia jak konstrukcja, reguła czy kreacja, definiując je na nowo poprzez własną koncepcję improwizacji. Proces ten objawia się w kontrastowym zestawieniu dźwiękowych brył i wolnych improwizacji – utworów skomponowanych i tych stworzonych spontanicznie.

24 Preludia to więc muzyczne miniatury, którym odpowiadać będą 24 Improwizacje ułożone chromatycznie w 12 tonacjach koła kwintowego w trybach dur i moll, składając się na 2-płytowe wydawnictwo. Wszelkie założenia formalne służyć mają jako punkt odniesienia do nowych treści; konfrontacja tych dwóch twórczych strategii ma służyć zrozumieniu istoty twórczej improwizacji, siły napędowej niezwykłego zjawiska jakim jest jazz, ale również posłużyć jako zbiór utworów o charakterze dydaktycznym dla jazzowych pianistów.

Nawiązanie do dzieła Bacha jest tu niczym innym jak ukłonem Piotra Orzechowskiego w stronę tradycji i muzycznych zasad, z których, zdaniem artysty, nie powinniśmy rezygnować, a wykorzystywać w konwencji muzyki nowej jako jedno z narzędzi. Płyta ta będzie więc swoistym wykładem – oddzieli improwizację od konstrukcji na 24 przykładach, traktując formę preludium jako miniaturę ukazującą fenomen, a improwizację jako przykład zastosowania fenomenu w praktyce. Podział ten zostanie dokonany na potrzeby tej płyty, w celach niemalże dydaktycznych dla zaawansowanych muzyków jazzowych i w celu pokazania nowego systemu myślenia o muzyce.

Artysta:

Piotr Orzechowski – rocznik 1990. Pianista i kompozytor, absolwent Berklee College of Music, jeden z najbardziej utytułowanych muzyków jazzowych młodego pokolenia, okrzyknięty przez krytykę „nadzieją polskiej pianistyki jazzowej”. Po głośnym zwycięstwie na szwajcarskim Montreux Jazz Solo Piano Competition (2011) występuje na całym świecie, a jego albumy sygnuje m.in. Decca Classics. Piotr Orzechowski porusza się z powodzeniem na gruncie muzyki klasycznej i improwizowanej, nierzadko zacierając ich granice. Tak było w przypadku okrzykniętego sensacją fonograficzną debiutu płytowego pt. Experiment: Penderecki (Decca/Universal, 2012), będącego próbą znalezienia rdzenia stylu K. Pendereckiego poprzez przełożenie warstwy orkiestrowej jego utworów na fortepian solo. Widoczne jest to również na albumie wydanym ze swym zespołem High Definition Quartet pt. Bukoliki, będącym jego autorską aranżacją muzyki W. Lutosławskiego na kwartet jazzowy (ForTune, 2015). Inne przedsięwzięcia fonograficzne, które ma na swoim koncie, to wydany z HDQ krążek pt. Hopasa z autorskimi kompozycjami (EmArcy Records/Universal, 2013), nagrany wraz z Marcinem Maseckim z towarzyszeniem Capelli Cracoviensis album pt. Bach Rewrite (Decca/Universal, 2013), czy solowe 15 Studies for the Oberek (Decca/Universal, 2014), twórczo analizujące poszczególne elementy polskiego tańca – oberka. Oprócz działalności solowej jako pianista jazzowy występuje jako solista z wiodącymi orkiestrami polskimi, m.in. Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Sinfonią Varsovią, Polską Orkiestrą Radiową, czy Orkiestrą Kameralną Miasta Tychy AUKSO. Współpracował z gigantami muzyki współczesnej, takimi jak Philip Glass, Steve Reich czy Krzysztof Penderecki. Występował z wybitnymi postaciami światowego i polskiego jazzu, takimi jak Randy Brecker, Avishai Cohen, Victor Mendoza, Michał Urbaniak czy bracia Oleś. Ma na swoim koncie projekty z innymi wielkimi osobowościami świata muzyki (.in..: Adrian Utley z Portishead, Carlos Zíngaro, Agata Zubel, Skalpel, czy Krzysztof Knittel). Ceniony za indywidualny, rozpoznawalny styl, będący wynikiem poruszania się na pograniczu gatunków – nowoczesnej muzyki improwizowanej i współczesnej, sięgania do tradycji romantyzmu czy impresjonizmu, czerpania z nurtu sonorystycznego, a z drugiej strony odważnych muzycznych reinterpretacji. Laureat „Grand Prix Jazz Melomani” w kategoriach: „Nadzieja Melomanów” oraz „Płyta Roku” za album Hopasa, otrzymał nominacje do najważniejszych polskich nagród: „Koryfeusz Muzyki Polskiej”, „Gwarancje Kultury” czy „Fryderyk”. Trzecia solowa płyta Piotra Orzechowskiego pt. 24 Preludes & Improvisations jest próbą analizy idiomu improwizacji.

Styczeń 2018

niedziela, 21 stycznia 2018, godz. 18.00
Aleksandra Janowska – flet & Monika Kruk – fortepian

Program:

Eldin Burton – Sonatina na flet i fortepian
cz. I Allegretto grazioso
cz. II Andantino sognando
cz. III Allegro giocoso
Astor Piazzolla – Rio Sena z albumu Rhythm of tango
Mike Mower – A night in Greenwich (flet altowy solo)
Mike Mower – Deviations on The Carnival of Venice
Claude Bolling – Sentimentale ze Suity na flet i trio jazzowe, ar. na flet i fortepian
Jacob Gade/Toke Lund Christiansen – Tango Fantasia

czas trwania: 45’

Eldin Burton, którego Sonatina na flet i fortepian otworzy styczniowe Współbrzmienia, był amerykańskim pianistą i kompozytorem, związanym m.in. z Juilliard School w Nowym Jorku. Trzyczęściowa Sonatina jest jedną z najsławniejszych kompozycji Burtona, być może dzięki temu, że zwyciężyła w konkursie zorganizowanym przez The New York Flute Club w 1948 r. Utwór został zadedykowany fleciście Samuelowi Baronowi, który wykonał go po raz pierwszy. Podczas koncertu zabrzmią również dwa dzieła Mike’a Mowera: A night in Greenwich i Deviations on The Carnival of Venice. Pierwsze ukończone zostało w 1997, a powstało na zamówienie flecistki Marion Garver. Z kolei inspiracją dla drugiego utworu była popularna piosenka Carnival of Venice, w krajach niemieckojęzycznych znana jako Mein Hut, der hat drei Ecken. W Deviations… usłyszeć można rytmy swinga, ballady, salsy czy walca. W programie recitalu znalazły się również kompozycje Astora Piazzolli, Claude’a Bollinga, Jacoba Gade’a i Toke’a Lunda Christiansena.

Artystki

Aleksandra Janowska – absolwentka École Normale de Musique w Paryżu w klasie fletu Pierre’a-Yves’a Artauda, Akademii Muzycznej im. K. Lipińskiego we Wrocławiu w klasie Elżbiety Woleńskiej. Studiowała również na Universität für Musik und darstellende Kunst Wien w klasie Raphaela Leonego. Doktorantka Uniwersytetu Muzycznego F. Chopina w Warszawie w klasie fletu prof. dr hab. Urszuli Janik. Zdobyła m.in. 1. nagrodę w kategorii solowej i 2. nagrodę w kategorii kameralnej w VIII International Competition „Giovani Musicisti – Città di Treviso” (2016), 3. nagrodę w XVI Concorso Internazionale di Musica per Giovani Interpreti „Citta’ di Chieri” (2014), 1. nagrodę w XII International Padova Music Competition (2014). Współzałożycielka kwartetu Classic-Jazz działającego w Paryżu (Claudia Daphne Sevilla – fortepian, Antonio Torres Olmo – kontrabas, Gabriel Lopez – perkusja). W latach 2013-2015 flecistka Opery Wrocławskiej, od 2015 muzyk Filharmonii Zielonogórskiej im. T. Bairda. Występowała z recitalami solowymi w Niemczech, Francji i na Węgrzech. Współpracuje z pianistką Moniką Kruk, z którą w 2015 roku wykonały cykl recitali we Włoszech (Wenecja, Padwa, Abano Terme).

Monika Kruk – pianistka. Absolwentka Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu (studia pianistyczne oraz profil coaching wokalny). Ukończyła także Międzywydziałowe Podyplomowe Studium Pieśni w Warszawie. Laureatka konkursów pianistycznych oraz wielu nagród w międzynarodowych konkursach kameralnych i wokalnych w Polsce, Włoszech, Pradze i na Ukrainie (dyplomy za wyróżniający akompaniament). W 2010 r. otrzymała nagrodę „Chopin 2010” dla najlepszego pianisty-kameralisty podczas II Letniej Akademii Śpiewu w Sopocie. Od 2010 roku pracuje jako pianista-korepetytor na Wydziale Wokalnym w Państwowej Szkole Muzycznej im. Ryszarda Bukowskiego we Wrocławiu oraz od lutego 2012 r. w Akademii Muzycznej we Wrocławiu (Wydział Instrumentalny i Wydział Wokalny). W sierpniu 2013 roku podjęła współpracę z Narodowym Forum Muzyki w ramach projektu Polski Narodowy Chór Młodzieżowy. Na stałe współpracuje z flecistką Aleksandrą Janowską.

listopad 2017

czwartek, 30 listopada 2017, godz. 18.00
Olympus Mons Trio
Aleksandra Demowska-Madejska – altówka
Anna Hajduk-Rynkowicz – fortepian
Adam Eljasiński – klarnet

Program:

Weronika Ratusińska –Trio
Kamil Kosecki – Trio
Jean Françaix – Trio

czas trwania: 45’

Program:

Weronika Ratusińska-Zamuszko – Trio na klarnet, altówkę i fortepian

Utwór skomponowany w 2004 r., pierwotnie na skład z wiolonczelą zamiast altówki. Na prośbę Tria Olympus Mons kompozytorka dokonała zmian w obsadzie – w nowej wersji dzieło zostanie wykonane po raz pierwszy w Muzeum Pana Tadeusza na koncercie w ramach cyklu „Współbrzmienia”.

Pierwsza część utworu ma formę ronda i charakteryzuje się refrenem opartym na skali doryckiej. W partii altówki słychać współbrzmienia kwintowe oraz nawiązania do brzmienia dud. W części drugiej ostinatowe motywy repetycyjne w partii klarnetu stopniowo się wyciszają (na wzór kamienia rzuconego w wodę i rozchodzących się wokół niego kręgów). Budowa formalna tej części ma charakter mozaikowy – figury repetycyjne w partii klarnetu przeplatają się z pizzicato altówki (granym lewą dłonią na pustych strunach) oraz grą bezpośrednio na strunach fortepianu (con pedale sempre). W części trzeciej ostinatowe motywy grup szesnastkowych są przeciwstawione warstwie akordowej granej przez altówkę i klarnet. Końcowy fragment kompozycji charakteryzują dialogi klarnetu i fortepianu, które znajdują swoją kulminację w kodzie. Utwór powstał na zamówienie Fundacji Muzyki Aukso, w ramach projektu „Muzyczny Sejsmograf”. Prawykonania w oryginalnej obsadzie dokonali muzycy zespołu Nonstrom 22 grudnia 2004 w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie.

Kamil Kosecki – Trio (premiera)

Dzieło jednoczęściowe, polistylistyczne i postmodernistyczne. Kamil Kosecki, czerpiąc z melodyki piosenek przedwojennych, stworzył utwór łączący melodyjność z witalistycznymi rytmami. W jego dziele możemy usłyszeć nawarstwianie harmonii, akordów i rytmu. Utwór kończą niezwykle mocne współbrzmienia zbudowane z klasterów, zaś natarczywe rytmy triolowe nasuwają skojarzenia z muzyką Strawińskiego. Utwór powstał na zamówienie Tria Olympus Mons i został skomponowany w 2016 roku dzięki dofinansowaniu ZAIKS.

Jean Francaix – Trio

Pięcioczęściowe Trio rozpoczyna Preludium przywodzące na myśl prowansalskie arie. Klarnet, po dwutaktowym wstępie altówki, intonuje spokojną melodię, która pojawia się później także w partii fortepianu. Cześć druga Allegrissimo przenosi nas na ruchliwe ulice Paryża, którymi docieramy do Moulin Rouge na kabaretowy wieczór. Dialog klarnetu i altówki – a w zasadzie wzajemna sprzeczka na tle interweniującego w kłótnię, dynamicznego i rytmicznego fortepianu – prowadzi do komediowego pastiszu tanga, aby powrócić ostatecznie do szaleńczej paryskiej eskapady. Melodyjne Scherzando z pizzicatem altówki oraz nieregularnymi rytmami przywodzi na myśl kubistyczny świat Picassa. W części czwartej Largo chromatyczne dźwięki instrumentów pojawiają się i rozpływają niczym odlegle miraże. Konkludujące kompozycję Presto przepełnione jest rytmami inspirowanymi jazzem oraz rumbą.

Artyści:

Olympus Mons Trio powstało w 2015 roku. W jego skład wchodzą absolwenci i doktoranci polskich uczelni muzycznych (Warszawa, Łódź, Wrocław). W 2016 roku Trio otrzymało I nagrodę w International Music Competition – Grand Prize Virtuoso Salzburg. Zespół brał udział w Mistrzowskim Kursie Klarnetowo-Saksofonowym w Jastrzębiu Zdroju, 10. i 11. Warszawskich Międzynarodowych Kursach Mistrzowskich im. Macieja Paderewskiego oraz zajęciach w Schola Cantorum de Paris i Conservatoire National de Région (CNR) de Paris z takimi mistrzami jak: Florent Héau, Maurizio Moretti, Igor Františák, Maja Nosowska. Olympus Mons Trio występowało z koncertami m.in. w Salzburgu, Warszawie i Łodzi (Dni Maxa Brucha) oraz na 7. Festiwalu Sinfonii Varsovii „Letnie koncerty na Grochowskiej”. Oprócz szeregu dzieł romantycznych, muzycy mają w swoim repertuarze utwory im dedykowane, napisane przez takich kompozytorów jak Sławomir Zamuszko, Kamil Kosecki, Klaudia Pasternak, Weronika Ratusińska.

* * * *

patron medialny cyklu: Portal O.pl

* * * *

Zapraszamy również na koncerty z cyklu Salon dźwięków romantycznych.