„Fantom” rozpoczął się przejściem publiczności przez grającą konstrukcję, zawieszoną w bramie prowadzącej na muzealny dziedziniec. Kurtyna, zaprojektowana przez P. Romańczuka i J. Sotomskiego, składała się z aluminiowych prętów, które wydawały metaliczne dźwięki przy każdym poruszeniu. Fragment wykonywany na dziedzińcu skomponowali R. Augustyn i J. Sotomski. Na elektroniczną warstwę muzyczną nakładały się partie violone (J. Rekść-Raubo), sopranu (A. Zubel) oraz różnych instrumentów perkusyjnych takich jak misy tybetańskie, bell tree czy sprężynofon.

Następnie publiczność przechodziła na pierwsze piętro muzeum, po drodze słuchając muzyki napisanej przez J. Sotomskiego. Kompozycję wykonywaną na pierwszym piętrze stworzył C. Duchnowski. Tak więc w sali Salon Romantyczny można było usłyszeć fuzję głosu sopranistki z dźwiękami fortepianu, do którego zainstalowano urządzenie umożliwiające elektroniczne przekształcanie dźwięków. Natomiast w sali Mickiewicz znajdowały się trzy stanowiska solistek: grającej na violi da gamba J. Rekść-Raubo, sopranistki A. Zubel i wiolonczelistki M. Bojanowicz. Wykonywane przez nie partie muzyczne były elektronicznie przekształcane w czasie realnym.

Po wysłuchaniu tych fragmentów, publiczność przechodziła na drugie piętro muzeum, ponownie wysłuchując kolejnej kompozycji J. Sotomskiego. W dwóch salach ekspozycyjnych – Znaczenie i Wolność – „Fantom” wykonywali C. Duchnowski i P. Romańczuk, a także M. Bojanowicz. Na początku wybrzmiało tam trio, w skład którego wchodziły wiolonczela oraz środowisko instrumentalne nazywane „Hybrydą” (złożone, po pierwsze, z przetworzonego pianina – działającego w oparciu o sprężyny i igły – umożliwiającego jednocześnie kontrolę dźwięków cyfrowych oraz, po drugie, z tzw. „stanowiska komputerowego”, będącego instrumentem-rzeźbą dźwiękową). Następnie wykonany został koncert muzyki mechanicznej, przygotowany na obsługiwane zdalnie instrumenty gotowe lub specjalnie zbudowane.

W końcowej części publiczność przeszła do sali Powidoki, w której „Fantom Adama” zamknęła kompozycja J. Sotomskiego wraz z wyświetlanymi na ekranach parowych wizualizacjami M. Walczaka. Przygotowane przez niego pliki wideo prezentowane były również w sali Mickiewicz czy Znaczenie i stanowiły równorzędny składnik całej kompozycji. Punktem wyjścia dla kompozycji „Fantomu Adama” była nieukończona i w większości zaginiona francuska powieść fantastyczna Adama Mickiewicza znana pod polskim tytułem „Historia przyszłości”. W utworze wykorzystano fragmenty opisu dzieła z listu Antoniego Edwarda Odyńca z 9 maja 1829 r. oraz wybrane hasła ze „Słownika języka Adama Mickiewicza”. „Historia przyszłości” była rozpoczynana przez Mickiewicza kilkukrotnie. Za każdym razem w centrum zainteresowania autora znajdowało się co innego, np. rozwój techniki, utopie społeczne o socjalistycznym wydźwięku, idea odnowionego bonapartyzmu. W największym stopniu w „Fantomie Adama” można odnaleźć inspiracje Mickiewiczowskim ponadhistorycznym współdziałaniem ludzkiej wyobraźni i techniki, widzianych jednak z perspektywy 1. i 2. dekady XXI wieku.

„Fantom Adama” wykonywany był jedynie ostatniego dnia maja, jednakże wybrane części kompozycji będzie można usłyszeć w Muzeum Pana Tadeusza od 7 lipca w jednej z przestrzeni ekspozycyjnych, sali Mickiewicz. Słowo „fantom” można rozumieć wielorako: jako widmo, złudzenie, fikcję, wspomnienie lub marzenie senne. Wydaje się, że każde z tych określeń charakteryzuje jakieś – jednocześnie fantasmagoryczne i doświadczalne – rzeczywistości, które subtelnie i niepostrzeżenie pojawiają się oraz, równie nieuchwytnie, znikają. Mając na uwadze „fantom” interpretowany zwłaszcza jako przywoływanie zdarzeń z przeszłości, nie powinno dziwić, że fragmenty muzyczne „Fantomu Adama”, wyodrębnione z całości zarejestrowanej podczas prapremiery, będą emitowane przez parę tygodni w muzeum.