„Jest długi korytarz. A po prawej i po lewej ma pomalowane na biało drzwi – dużo pomalowanych na biało drzwi. Wysoko, na samej górze, gdzie może już zaczyna się skraj nieba i gdzie nic się nie dojrzy, nawet bardzo szeroko otwartymi oczami, jest coś czarnego. Co to takiego, będzie wiadomo może dopiero po śmierci, bo wtedy wie się wszystko”.

Tym cytatem z „Historii pisanej na drzwiach i dwóch innych opowieści” Christine Lavant w przekładzie Małgorzaty Łukasiewicz (Wydawnictwo Ossolineum) rozpoczęliśmy pięćdziesiąty trzeci odcinek podcastu „W księgarni”. Krótkie prozy austriackiej pisarki, pozostałe książki z serii Z Kraju i Ze Świata oraz wiele nowości wydawniczych na co dzień dostępnych jest w muzealnej księgarni.

Christine Lavant (właśc. Christine Habernig, z domu Thonhauser), 1915–1973, to austriacka poetka i prozaiczka. Wychowywała się w wielodzietnej rodzinie górniczej we wschodniej Karyntii, pseudonimu „Lavant” używała od 1948 roku. Od urodzenia cierpiała z powodu poważnych problemów ze zdrowiem. W 1933 roku opublikowała pierwszy wiersz w „Unterkärntner Nachrichten”, regionalnej antysemickiej gazecie. Ciężka depresja skłoniła ją do próby samobójczej. Po niej dobrowolnie zgłosiła się do szpitala psychiatrycznego w Klagenfurcie, w którym spędziła sześć tygodni (wyszła z niego w listopadzie 1935 roku). Ukojenia szukała w pisaniu i malowaniu. W 1948 roku zadebiutowała nowelą „Das Kind”, a w 1949 opublikowała „Das Krüglein”. Napisała kilkanaście książek, a za życia wydała pięć tomików poezji. W Polsce oprócz „Zapisków z domu wariatów” ukazał się jej tomik wierszy „Nocny krzyk pawia”(2000) w tłumaczeniu Ryszarda Wojnakowskiego. We wrześniu 2021 roku Wydawnictwo Ossolineum ponownie sięgnęło po twórczość Christine Lavant, wydając jej trzy utwory prozatorskie: „Historię zapisaną na drzwiach”, „Dziecko” oraz „Chłopaka”. Publikacja zawiera również posłowie Piotra Pazińskiego pod tytułem „Anioły, kamienie, lalki”.

Bohaterami utworów Lavant są odmieńcy, dzieci odtrącone, pokrzywdzone przez los, wyśmiewane, niedostosowane. Lavant ukazuje nam w trzech opowieściach świat widziany oczami dziecka. W utworach przewija się motyw marzeń i błagalnych modlitw o ich spełnienie. Jej teksty są pełne wątków autobiograficznych. Autorka jest świetną obserwatorką świata, znakomicie obrazuje środowisko szpitala, potrafi wczuć się w położenie chorych, a do tego włada precyzyjnym językiem.