Zimą 2020 roku w Europę uderza pandemia COVID-19. Na początku marca wirus oficjalnie dociera do Polski. Rząd zamyka granice, galerie, galerie handlowe, szkoły, restauracje, kawiarnie i lasy. Obowiązuje zakaz działalności kin, teatrów, domów kultury, zakładów fryzjerskich, salonów tatuażu i muzeów. Zgromadzenia „powyżej dwóch osób” są równie surowo wzbronione. Zaczyna się codzienne odliczanie oficjalnie zarażonych i zmarłych na „współistniejące choroby”. Ulice pustoszeją, ciszę komentują przemykające w oddali karetki. Radiowozy, dla równowagi, w zwolnionym tempie toczą się przez osiedla, podpowiadając (z troską, acz stanowczo) przez megafon „Lepiej nie wychodź, obywatelu!” Drony z kamerami patrolują parki, namierzając aspołeczne grupki przy rachitycznych ogniskach. Na nadrzecznych bulwarach wyłapuje się ostatnich spacerowiczów. Zmęczony minister panuje nad krajem, tłumacząc cierpliwie, jak jest. Słowa „społeczny”, „maseczka”, „odmrozić”, „łokietek” i „krzywa” na zawsze zmieniają znaczenie.

Wrocławscy artyści, jak wszyscy, zostają zamknięci w domach. Jak większość z nas, wewnętrznie emigrują, zniesmaczeni grozą, która im wyłączyła kraj. Uczą się mieszkać w mieszkaniach, próbując oswoić swoje prywatne, złowieszczo wygodne więzienie. Widzą i opisują.

Poprosiliśmy kilkoro z nich, żeby nam pokazali, co w tym czasie tworzyli, i spytaliśmy, jak pamiętają ten uskok rzeczywistości. Rozmawialiśmy w ostatnich dniach czerwca 2020 roku, podczas trwającej epidemii, tuż po oficjalnym potwierdzeniu na najwyższym szczeblu, że „tego wirusa nie trzeba się bać”.

Chcieliśmy zapisać to doświadczenie, zanim je zapomnimy.