Filmy Różewiczów

Zapraszamy na czasową wystawę planszową pt. Filmy Różewiczów. Wystawa towarzyszy drugiemu cyklowi filmowemu prezentowanemu w studyjnym kinie Popiół i Diament w Muzeum Pana Tadeusza. 

Przed śmiercią uciekam do kina. Tam otrzymuję porcję obrazów zastępczych. Świat rzeczywisty ze swoją rozwleczoną na lata, na dziesiątki lat akcją, akcją ubogą, pełną złych dowcipów, opuszcza mnie. Tu wpadam w środek. Upiory, demony, damy, gwałty, usta, uda. Markiz, który jest Wampirem, leży w trumnie z kołem wbitym w biały gors koszuli. Uciekam do kina. Słodkie życie. Psi świat. Dolce vita. Mondo Cane.
Tadeusz Różewicz – Tarcza z pajęczyny, Kraków 1980

Filmowa przygoda braci Różewiczów: Janusza, Tadeusza i Stanisława zaczęła się przed II wojną światową w radomszczańskim kinoteatrze Kinema. (…) była jedynym kinem w Radomsku. Właścicielem była Ochotnicza Straż Ogniowa. Bilet normalny kosztował 50 groszy, na poranki 25. Na balkonie mieściły się loże – starosty i komisarza policji. Pierwszy raz zaprowadziła mnie do kina mama, lubiła oglądać filmy. (…) Wreszcie nadchodziła ciemnowłosa kasjerka z teczką, w której przynosiła bilety. Była piękna. Z jej nadejściem zbliżała się chwila, kiedy otworzą się drzwi „Kinemy”, znajdę się na widowni i z ekranu spłynie na mnie świat niezwykłych obrazów i emocji – wspominał Stanisław Różewicz w książce Było, minęło… W kuchni i na salonach X Muzy.

Po wojnie Stanisław (1924–2008) został reżyserem filmowym, Tadeusz (1921–2014) poetą i dramaturgiem. Najstarszy, Janusz (również poeta), został rozstrzelany przez Niemców w 1944. Stanisław debiutował filmem dokumentalnym Ulica Brzozowa w 1947 roku, na debiut fabularny czekał do roku 1953; była to Trudna miłość na podstawie prozy Romana Bratnego. Tadeusz był współscenarzystą dziewięciu filmów brata, ostatni powstał na podstawie jego opowiadania. Przy czterech filmach współpracował z nimi Kornel Filipowicz (1913–1990). Tworzyli nieformalną spółkę filmową Miczura-Film, która nazwę otrzymała po kotce Filipowicza.