Podczas marcowej debaty, będącej częścią programu towarzyszącego przeglądowi „Ręce do góry!” Bunt w kinie krajów V4, zaproszeni goście przyjrzą się bliżej zjawisku filmowej satyry.

Poruszona zostanie kwestia cenzury, z którą musieli się zmagać tworzący w czasach komunistycznych, a także zabiegu przedstawiania rzeczywistości w krzywym zwierciadle, po który bardzo chętnie sięgają również współcześni twórcy. Czy satyra może być rzeczywiście narzędziem buntu, a może ma jedynie dawać złudzenie wolności i jest sposobem na ocieplenie wizerunku przez władze? To pytanie wybrzmieć powinno również w kontekście współczesnym, bowiem cytat z „Rewizora”: „Z czego się śmiejecie. Z samych siebie się śmiejecie”, nie stracił na aktualności po upadku muru berlińskiego. Z tym że obecnie śmiejemy się także do samych siebie, z wnętrza informacyjnych baniek.

Przegląd filmowy został podzielony na cztery bloki tematyczne: bunt młodzieży w filmie, kino oniryczne i poetyckie, satyra w filmie oraz kino kobiet.  Reżyserzy filmów, wyświetlanych w ramach drugiego bloku, kpili z języka propagandy (jak w „Hydrozagadce” Andrzeja Kondratiuka), absurdów komunizmu („Pali się, moja panno” Miloša Formana), z nauki w służbie władzy ludowej („Kto chce zabić Jessii?” w reżyserii Václava Vorlíčka) i z absurdów życia codziennego w krajach socjalistycznego dobrobytu („Świadek” Pétera Bacsó). Goście przyjrzą się również postaci Silnego z „Wojny polsko-ruskiej” Xawerego Żuławskiego, będącej ekranizacją głośnej powieści Doroty Masłowskiej. Ten domorosły filozof z osiedla budzi śmiech do czasu, w którym nie zostanie ukazane jego zniewolenie w literackiej i filmowej konwencji.